Op ons gezinsprikbord hangen allerlei krantenknipsels. Eentje is een foto van een wc-rolletje met nog één velletje eraan. De tekst? ‘De meeste mensen deugen, maar dat doet er niet toe.’ Het is uit een essay van Philip Dröge. De andere is een uitspraak van Alain de Botton: ‘Je bent een idioot, maar dat geeft niet.’

Wij lijken het alom comfortabel te vinden om macht wat te verstoppen.

Ik stel voor dat we de overheid vaker aan haar ‘bewijslast’ voor beleid gaan herinneren. Intenties, ambities, akkoorden en doelstellingen, ik geloof het allemaal wel. Begin maar met bewijs leveren voor de kwaliteit van de huidige optelsom van wetten, regels en sturing. Het bewijsmateriaal zijn de uitkomsten in onze gemeenschap.

De overheid stuurt op de grote opgaven van deze tijd een Tyrannosaurus rex af. Deze T-rexen hebben een groot vervaarlijk hoofd, maar piepkleine handjes. We krijgen de klimaatklus niet geklaard met vervaarlijke, ambitieuze plannen en nog meer overheidsgeld, maar zonder handwerk.

“We gaan met een leeg vel de samenleving in.” Dat lege vel is een misverstand.

Hoe gaat het inmiddels met de vertaling van het grondrecht wonen in onze omgevingsregels?

Neem een nerd. En niet alleen als verkering.

Ik zie wat op tegen dat graf waar niemand overheen wil regeren.

Politici hoeven wat mij betreft niet zozeer plaats te maken voor burgers. Ze moeten plaats houden voor gemeenschappen.